*

13 VII 2013

Jedną trzecią (a może nawet troszkę więcej, być może nawet dwie piąte) tegorocznych wakacji spędziłam w pięknej Skandynawii łamane na pięknych: Litwie, Łotwie i Estonii. Tym samym spędziłam zdecydowanie zbyt dużo czasu sam na sam z Łukaszem, właściwie bez dostępu do internetu, telefonu i odcięta od świata zewnętrznego, z którym kontakt ograniczał się do wymienienia z każdym kilku zdań raz w tygodniu, a nawet i rzadziej. Co ciekawsze (wcale nie), impreza w Norwegii trwa dalej. Od dwóch dni tkwimy mianowicie w położonym niewątpliwie bardzo malowniczo (chociaż tyle) domku rybaka przerobionym na letniskowy na największym pustkowiu świata. Najbliższy sklep – 10 kilometrów na południe (a to i tak tylko spożywczy, w którym papryka kosztuje 20 złotych). Najbliższe skupisko ludzi nie licząc kilku rozrzuconych na skałach rybich domków i ich mieszkańców oraz wspomnianego spożywczaka dla bogatych – prawdopodobnie dopiero Nordkapp. Domek (a w nim również i ja) rybaka Ole z hakiem zamiast lewej dłoni stoi na półwyspie kończącym ląd Europy, daleko daleko za kołem podbiegunowym i chyba bliżej mi z owej chatynki na Biegun Północny niż do domu. Szybciej spotkałabym misie polarne niż moich znajomych. To dosyć przygnębiające.

Zdążyłam edytować 130 zdjęć wybranych spośród miliarda, które zrobiłam od początku wyjazdu (przynajmniej nie będę potem narzekać, że nie chce mi się tego robić, nie ma tego złego i w ogóle), upiec rybę, którą złowił Ole i spędzić z Lokim na Nordkappie piękne 4 godziny owiane gęstą mgłą (co-ja-piszę jak ą mgłą) kłótni wiszącej w powietrzu od dzisiejszego ranka, wczorajszego, przedwczorajszego i tak dalej i tak dalej (od ranka pierwszego dnia). Później pomyślałam, że dodałabym post z tymi zdjęciami a potem przypomniałam sobie, że PRZECIEŻ NIE MAM INTERNETU (okej do kogo ja mam pretensje, jestem w miejscu, gdzie jest więcej reniferów niż ludzi, na co ja liczę). Dlatego dziś (13 lipca A.D. 2013, 11 dzień sam na sam z Łokaszem, 11 dni do powrotu do domu; dziennik pokładowy cz. IX) piszę post, który dodam pewnie za jakieś trzysta lat, kiedy zechce mi się edytować kolejne 130 zdjęć wybranych spośród kolejnego miliarda, który zrobię

eh albo nie zrobię;

21 VII 2013

(już teraz na szczęście pozdrawiam z Koszalinka i spokojnie z uśmiechem na mordzie mogę zaraz lecieć i korzystać z wakacji jak na kulturalną młodzież przystało. Oh wait, what)